Bohaterami filmu Michale Boganin są ukraińscy żydzi, niegdyś mieszkańcy, dziś - emigranci z Odessy. Żyją oni przede wszystkim przeszłością, stale krążąc myślami wokół miejsc i wydarzeń związanych ze swoim mitycznym miastem. Po spotkaniu z małą społecznością żydowską żyjącą w dzisiejszej Odessie, reżyserka zabiera widzów w kolejne etapy podróży. W ten sposób trafiamy do Brighton - Małej Odessy w Ameryce i Ashdod w Izraelu.

"Odessa, Odessa" to coś więcej, niż opowieść o losach uciekinierów z pewnego kraju, wygnańców pewnej epoki. To nostalgiczny traktat o nostalgii. Przeszłość, która definiuje teraźniejszość, dzisiaj zanurzone w tym, co było, nieukojona tęsknota za innym miejscem i innym czasem określają kondycję wygnańca, który stał się bohaterem naszej epoki. Tym, co może ocalić, jest piękno. Piękno obrzędu, piosenki, słowa. Dlatego "Odessa, Odessa", przy wykorzystaniu mocnej wizji artystycznej ukazująca mechanizmy wygnania i straty, staje naprzeciw ich nieuchronności. Na tym polega wartość sztuki.

"Odessa to sen, to marzenie" - powtarzają jej dawni mieszkańcy. Tylko tam mogliby znów zasmakować szczęścia, tylko miasto ich dzieciństwa dałoby im ukojenie. Rzuceni na jałową ziemię ożywają śpiewając stare pieśni i tańcząc w rytm melodii z młodości. Tymczasem Odessa, jaką pamiętają, dawno przestała istnieć. Piękna architektura starej dzielnicy niszczeje, uliczki, niegdyś tętniące życiem, opustoszały. Nieliczna grupa tych, którzy pozostali, żyje w społecznej próżni. "Tu wszystko należy do przeszłości" - mówi jedna z bohaterek szykując się do odjazdu. Na zawsze.

W nowojorskiej Małej Odessie życie toczy się o wiele szybciej. Miejski plac staje się areną i parkietem. Ludzie tańczą w rytm rearanżowanych przebojów znanych im z młodości. Melancholijno-satyryczne teksty śpiewane przez lokalną gwiazdkę oddają panującą w enklawie atmosferę - to co stare odeszło, to co nowe nie przyszło.

W izraelskim Ashold jesteśmy świadkami podobnie usilnych prób odtworzenia minionej rzeczywistości. Grupa rosyjskich Żydów wita Nowy Rok w ozdobionej sztucznymi światłami sali. Mężczyzna pracujący na co dzień jako sprzątacz przebiera się w strój Świętego Mikołaja. Coroczny obrzęd, relikt nieistniejącego Związku Radzieckiego, jest dla niego bardziej realny niż setki godzin spędzonych na stanowisku sprzątacza. Witany z entuzjazmem przez zgromadzenie staje się na chwilę wodzirejem wieczoru. Ta krótka chwila nada sens jego dalszemu życiu.

"Odessa... Odessa!" to coś więcej niż tylko opowieść o losach odeskich Żydów, którzy opuścili Ukrainę po rozpadzie Związku Radzieckiego. To przypowieść o wygnaniu - faktycznym lub mentalnym - które stało się udziałem globalnego człowieka.